Geen bericht is (geen) goed bericht?!

Ik moest even nadenken over de vraag of geen bericht een goed bericht is. Optimistisch als ik (meestal) ben wilde ik direct terugsturen dat het inderdaad allemaal heel goed gaat. Er zijn ook écht fantastische positieve ontwikkelingen en veranderingen met jullie te delen. Toch was het de afgelopen periode weer een periode van hoogte- én dieptepunten. Dat hoort enerzijds bij ons denk ik dan altijd, we zijn allemaal op onze eigen manier zo gevoelig voor gebeurtenissen, veranderingen en de zorgen van en voor anderen. Daarnaast hebben we ook allemaal nog wel persoonlijke uitdagingen die om persoonlijke ontwikkelingen vragen. Maar anderzijds zijn ons ook dingen overkomen, dingen waar we niet altijd evenveel invloed op hadden. We hebben natuurlijk altijd invloed door bewust keuzes te maken in hoe we omgaan met de dingen die ons overkomen, maar 'hey!' we zijn ook maar mensen. Soms lukt dat gewoon niet en is de wereld gewoon even stom! Nou daar komt 'ie dan, de update over ons gezin en de updates over onze kinderen:

We sluiten deuren en openen nieuwe

Het zal jullie vast niet ontgaan zijn dat we nogal wat afreizen. Zo'n 10 uur in de week brengen we door in de auto om Charlie in Dokkum naar school te brengen en van school te halen. Het is het waard, ze heeft eindelijk haar plek gevonden en daar hebben we heel veel voor over. Maar het vele reizen breekt ons al een tijdje op en gaat af van de kostbare tijd die we als gezin samen hebben. Omdat Levi volgend jaar ook naar dezelfde school zal gaan zijn we daarom opzoek gegaan naar een huis in Dokkum. We willen graag huren om Dokkum te leren kennen en om onszelf in Dokkum te leren kennen ;-) Al vroeg in onze zoektocht vonden we een leuke bovenwoning in het centrum. Met tuin nog wel! Eerlijk als ik ben vroeg ik de makelaar of onze hond toegestaan was, niet dus. En Bobbie bleek de zoektocht een ware uitdaging te maken. Geen enkele huiseigenaar zat te wachten op een hond in zijn huis. Maar mijn brutaliteit en vooral de hulp van ontzettend veel lieve, bekende en zelfs onbekende mensen, heeft zijn vruchten afgeworpen. Over drie weken verhuizen we naar de eerste woning die we bekeken. De woning waar zelfs beide meiden zich meteen goed voelden. En dat klinkt logischer dan het is; tel gevoeligheid, eigenheid en weerstand tegen verhuizen (want: verandering) bij elkaar op en dan weet je dat het eerder een uitzondering dan de norm is dat we gelijkgestemd zijn in dit soort dingen. De verhuisstress is 'aan' en we zijn heftig aan het ontspullen. Niet alleen omdat we daar behoefte aan hebben maar ook omdat we geen zolder en schuur meer hebben om al onze troepjes te stallen. Het brengt veel onrust in ons gezin. De spanning, de rommel in huis, een tuin die nog fungeert als stortplaats, de vermoeidheid, het gaat ons niet in de koude kleren zitten. Vorige week zei Sebas het nog tegen me "Nicka, verhuizen staat in de top 5 van big life events hé!". Ik ben zo blij dat we een huis gevonden hebben dat ik soms vergeet wat de verhuizing daarnaast ook met ons doet. Nog even... 26 november is het plan maar ons een beetje kennende kan dat maar zo een week (of twee) eerder zijn. 14 november krijgen we de sleutel en openen we de deur van 'ons' nieuwe huis. Uiterlijk 30 november sluiten we de deur van ons huidige huis. Ik ben benieuwd wat het met ons doet en wat het ons gaat brengen!

Hunkeren naar (uitge)rust

De zoektocht naar een huis in Dokkum was eigenlijk vooral een zoektocht naar meer rust. Rust voor ons gezin, maar ook meer rust voor ons lichaam en ons brein. Ik denk dat ik niet overdrijf wanneer ik zeg dat we hunkeren naar meer rust in ons leven, zowel voor onze kinderen als voor onszelf. Om meer rust te creëren ben ik ook opzoek gegaan naar een baan (naast mijn onderneming). Dat klinkt alsof ik me juist alleen maar meer op mijn hals haal maar zo voelt het niet! Mijn werk geeft me energie maar het ondernemen kost me momenteel heel veel energie. Omdat mijn bedrijf nog groeiende is wordt er veel van mij als ondernemer gevraagd. Die verantwoordelijkheid voelt momenteel zwaar aan. Door ook een paar dagen in dienst te gaan kan ik die verantwoordelijkheid even loslaten (nou ja, grotendeels dan). Na een oproepje op LinkedIn kreeg ik uitnodigingen en aanbiedingen die ik totaal. niet verwacht had, zo leuk en fijn voor mijn zelfvertrouwen natuurlijk! Ik heb inmiddels knopen doorgehakt en ga me binnenkort verder ontwikkelen in het begeleiden van jongeren met autisme. Ik blijf ondernemen al zal mijn aanbod wat veranderen. Ik heb er zin in en hoop dat het inderdaad meer rust gaat brengen. Dat we de rust zo goed kunnen gebruiken komt doordat we allemaal al een te lange periode niet echt uitgerust zijn (ok, behalve Levi dan). We hebben naast onze 'gewone' zorgen om de kinderen en onszelf ook zorgen en verdriet te dragen en te verwerken door verlies en ziekte van familieleden. Daarnaast hebben we een voor ons en onze dochters traumatische ervaring te verwerken die een heel verleden met zich meedraagt. Ja, we hunkeren naar rust in ons huis en vooral in onszelf. We bedenken nu samen hoe we dat gaan creëren en ik ben ervan overtuigd dat ons dat lukt. Nu hopen dat het ons even gegund is zodat we misschien zelfs wat kunnen uitrusten ;-)

Isabel

Isabel, in januari wordt ze al 13. DERTIEN jaar! Waar blijft de tijd.. Als ik naar haar kijk zie ik Sebastiaan en mijzelf maar vooral ook een vrouw in wording met zoveel eigenheid. Ik bewonder haar (veer)kracht en doorzettingsvermogen. Want ondanks alle inspanningen moet ze nog dagelijks heel hard werken om écht gezien en begrepen te worden. Ze wil ontzettend graag naar het Stedelijk gymnasium, ze heeft zelfs al uitgezocht hoe ze daar zelf komt vanuit Dokkum en wat dat kost. Maar ze is daar nog niet.. Althans, ik ben ervan overtuigd dat ze dat eigenlijk juist wel is, zelf heeft ze dat vertrouwen ook (nu nog wel) maar het onderwijs is nog niet helemaal klaar voor haar. Het voelt soms een beetje de omgekeerde wereld, Isabel moet eerst bewijzen wie ze is en wat ze kan voordat ze zichzelf mag gaan leren kennen en ontwikkelen op een school (en is een school daar niet juist voor?!). We snappen het hoor, ze zit al een lange periode thuis, heeft flink ondergepresteerd, is depressief geweest en heeft nog niet geleerd hoe te leren. Het is spannend en ook onzeker voor een onderwijsinstelling wanneer je een leerling als Isabel aanneemt. Dat is het ook voor haarzelf en voor ons net zo, maar is het niet zo dat we vooral ons optimisme en niet onze angst moeten laten regeren? We proberen haar motivatie vast te houden voor zo lang dat nodig is en blijven ons hard maken voor een ontwikkelplek voor haar. Ze gaat nu officieel naar een VO school in Dokkum, voor ons is het een warm bad. Ze doen er alles aan om Isabel echt te begrijpen en te leren kennen, ze denken in kansen en mogelijkheden, ze geven haar tijd en ruimte, ze nemen haar en ons serieus. Kan bijna niet beter zou je denken, behalve dan dat Isabel er de aansluiting niet vindt. Zowel niet op de lesstof als op haar klasgenoten. Dat maakt haar neerslachtig, haar dagen zijn vaak niet zinvol genoeg om gemotiveerd uit bed te komen en ze is eigenlijk continu onderprikkeld. Zorgen zijn er dus nog volop, hoop en vertrouwen (in haar) gelukkig ook. Maar heel eerlijk, ik ben wel doodsbenauwd.. Bang dat ze haar laatste restje motivatie en zelfvertrouwen verloren is voor we haar zingeving kunnen bieden. We slapen er niet goed op maar proberen elke nieuwe dag vol vertrouwen gemoed te gaan.

Charlie

Charlie is zo krachtig en kwetsbaar tegelijk. Ik bewonder het dat ze veel zo vol overgave doet. Ze gaat nu bijna een jaar naar de Burgerschool in Dokkum. Tot voor kort ging ze vier dagen maar de laatste weken wil ze alle dagen gaan. Wie had dat gedacht?! Wat dat betreft gaat het dus ontzettend goed met Charlie. Toch vraagt het veel van haar (en daardoor ook van ons). Vriendschappen en de aansluiting met klasgenoten blijft een gevoelig iets. Ze heeft zoveel inzicht en hele hoge verwachtingen, zowel van zichzelf als van anderen. Doordat ze flink kan ontploffen wanneer ze hoog in haar emotie schiet (en dat gebeurt regelmatig doordat ze zulke hoge verwachtingen heeft) zien anderen haar al snel als een meisje dat in haar sociaal- emotionele ontwikkeling achterloopt. Dit houdt de negatieve spiraal lekker in stand en doet veel met haar zelfvertrouwen. Het gekke is dat ik me hier altijd zo ontzettend veel zorgen over heb gemaakt bij Isabel en niet zo bij Charlie. Dat laat denk ik wel weer zien hoe goed ze zich heeft kunnen aanpassen altijd. Dat lukt nu minder goed (thuis dan) en dat is juist goed en fijn maar ook wel zwaar. We proberen te bouwen aan haar zelfvertrouwen maar ook bij haar worden we er vaak mee geconfronteerd dat ze nog zoveel moet strijden om gezien en begrepen te worden door anderen. De meeste 'problemen' zijn eigenlijk niet die van ons en onze kinderen zelf maar ontstaan onder druk van taboes, systemen en maatschappelijke normen en waarden. Momenteel proberen we daar voor de kinderen echt onderscheid in te maken. Waar lopen ze zelf tegenaan en willen ze voor zichzelf graag verandering in zien? En wat is vooral iets van anderen? Want wat ons betreft zijn al onze kinderen vooral een verrijking voor de wereld met de potentie om ook van betekenis te kunnen zijn voor onze maatschappij en misschien zelfs de hele wereld. Dat is geen probleem maar een kracht van onschatbare waarde!

Levi

We hebben weinig spiegels in huis maar die hebben we ook niet nodig, we hebben Levi! Wat zou ik toch graag weten wat er in zijn hoofd omgaat want ik denk dat we er, met buikpijn van het lachen, ontzettend veel van kunnen leren. Ik schreef het eerder al eens, soms ben ik bang dat hij zijn onbevangenheid en zelfvertrouwen ook gaat verliezen wanneer hij naar school gaat en steeds meer deel zal nemen binnen de maatschappij. Dat is dan ook met name de zorg die ik heb over Levi. Ok en hoe het moet met zijn eet- en slaappatronen dan. Eten doet hij meer en slapen minder dan ikzelf. Nu eet ik best (veel te) veel en slaap ik weinig dus het voelt niet altijd helemaal als passend voor een driejarige ;-) Ik ben ervan overtuigd dat hij, net als zijn zussen, zoveel brengt en kan brengen in deze wereld. Daar genieten we elke dag van. Ik zei het al, het gaat ook best heel goed!

Vragen, meer weten of je ervaring delen?

Neem gerust contact met mij op via het contactformulier. Ik weet als geen ander hoe fijn (h)erkenning is en hoe hard we elkaar nodig hebben om onze kinderen te kunnen bieden wat ze nodig hebben!